به گزارش ایرنا، "سواد سلامت" در سال ۱۹۹۷ به حوزه ارتقای سلامت وارد شده و سواد سلامت افراد به طور مستقیم بر توانایی آنان، نه فقط برای اقدام براساس اطلاعات بهداشتی درمانی، بلکه کنترل بیشتر سلامتی شان به عنوان اشخاص، خانواده‌ها و جوامع، اثرگذار است.
سازمان بهداشتی جهانی سواد سلامت را اینگونه تعریف کرد: "مهارت‌های اجتماعی و شناختی که تعیین کننده انگیزه و توانایی افراد برای دستیابی به اطلاعات و درک و استفاده از آن هستند به گونه‌ای که سلامتی حفظ و ارتقا یابد".طبق این تعریف، سواد سلامت چیزی بیش از توانایی خواندن بروشورهاست.
اما سواد سلامت یک موضوع فردی نیست، سطح بالاتر سواد سلامت در جوامع مزایای اجتماعی را به دنبال دارد که فقط مسوولیت فردی نبوده بلکه که دولت‌ها و نظام‌های سلامت اطلاعات شفاف، دقیق، مناسب و قابل دسترس را برای ارتقای سواد سلامت به مخاطبان گوناگون ارائه می دهند.
سطح سواد سلامت پایین در بین گروه‌هایی از قبیل افراد بیکار، سنین بالای ۵۵ سال، افراد با سال‌های تحصیل کم و زنان خانه‌دار بیشتر مشاهده می‌شود که مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی در این خصوص اقداماتی را در فاصله سال‌های ۹۰ تا ۹۷ انجام داده که یافته‌های این بررسی بیانگر محدود بودن سواد سلامت ۴۴ درصد جمعیت شهری بزرگسال کشور (به طور تقریبی از هر ۲ نفر یک نفر) است.
این مطالعه درصد سواد سلامت محدود در بین زنان و مردان را به ترتیب ۴۲ درصد و ۴۶ درصد برآورد کرد که از نظر آماری معنادار هستند که به تاکید این کارشناسان بی توجهی و غفلت به این نیاز اساسی جامعه امروز بخشودنی نیست.
بررسی های صورت گرفته نشان می دهد اکثریت مردم سواد سلامت اندکی دارند و کم کاری برخی نهادها برای ارتقا آن در این موضوع مهم ، دست به دست هم داده و چالش بهداشتی را دوچندان کرده است. نکته مهم در این همین ارتباط این که اگر جامعه سواد سلامت کافی برخورد بود در مقابله با بحران کرونا کمتر آسیب می دید.
اما سوال اینجاست که چگونه می‌توان سواد سلامت جامعه را افزایش داد؟ پاسخی روشنی که کارشناسان معتقدند این است که سلامت نیز هم مانند سایر حوزه‌های زندگی بشر نیازمند آموزش و یادگیری و آگاهی بخشی است، سبک تغذیه، رعایت بهداشت جسمی و روحی در ابعاد مختلف و مواردی از این دست همه جزو سواد سلامت محسوب می‌شوند.