برخی معتقدند درمانگری می‌تواند بزرگ‌ترین دستاورد علمی ادبیات در عصر جدید باشد؛ در همین زمینه، شعردرمانی به مثابه درمانی نوپا برای بیماران افسرده در آمریکا آغاز شد و به نتایج مفیدی دست پیدا کرد.
شرط بهره‌گیری از شعر در درمان بیماران، آشنایی درمانگر با هنر شعر، مضامین، پیشینه ادبیات منظوم و خوانش صحیح و تأثیرگذار آن است.
شعردرمانی به بیماران مبتلا به سرطان و افرادی که در وضعیت نزدیک به مرگ قرار دارند کمک می‌کند تا به آرامش دست یابند و در روند درمان خود وضعیت مطلوبی را تجربه کنند.
شعردرمانی فقط در زمینه پزشکی سودمند نیست، بلکه این شیوه در زمینه خدمات اجتماعی نیز اثرگذار است. با این حال، در کشور ما، با وجود پیشینه غنی ادبیات منظوم، شعر هیچ‌گاه کاربرد درمانی نداشته است.
ماهیت پیچیده شعر باعث شده نظر دانشمندان بلاغت و فلاسفه درباره شعر و مسائل آن متفاوت باشد. نشانه‌های زیادی در آثار ابن سینا و خواجه نصیر نشان می‌دهد که یکی از کارکرد‌های شعر از نظر آن‌ها معرفت بخشی است.
آن‌ها معتقدند پدیده مادی برای درک‌شدن باید ازطریق حواس دریافت شود. پس، شعر که به مثابه یک کنش فکری-عاطفی زاده مستقیم حواس نیست، می‌تواند از طریق موسیقی و حتی بخشی از آنچه زمینه عاطفی- معنایی شعر را تشکیل می‌دهد توسط همین حواس وارد دستگاه ادراکی شود
در کتاب از شعر تا شعردرمانی، علل درمانی‌بودن شعر این گونه بیان شده است:
۱. ایجاد حالت رجعت و حس هم‌بستگی با جهان‌بینی شاعر
۲. متبلوربودن شعر و مجسم‌کردن حالت مشترک بین خواننده شعر و شنونده آن
۳. خاصیت تحلیلی‌بودن برخی اشعار مانند مثنوی معنوی
۴. خاصیت تصفیه‌کنندگی شعر که با اجرای شعر و نه تنها خواندن آن به وجود می‌آید.
عاطفه اصلی‌ترین عنصر شعر است. در شعر عاطفه سیالی که با کلام شاعر شکل گرفته باید به مخاطب منتقل شود تا مخاطب احساس درونی شاعر را دریابد و به لذت ناشی از این دریافت دست پیدا کند؛ بنابراین، در شعر نیز مانند بقیه هنرها، انتقال عاطفه اساسی است.
در شعردرمانی می‌توان از این ظرفیت استفاده کرد. اشعاری که دارای عاطفه‌ای محرک و سرشارند بر مخاطب تأثیر بیشتری می‌گذارند.
منبع خبر: ایسنا
منبع خبر: ایسنا